Vriendelijk gestelde vragen

Nee, niet per se. Over het algemeen is dit niet nodig. Door mijn manier van fotograferen hou ik al rekening met flatteuze houdingen. Met dezelfde reden als bij de bovenstaande vraag. Hoewel dunner maken bij modelfotografie de standaard is/was (die langzaam aan het veranderen is) vind ik het overbodig. Er is in elk lichaam schoonheid te zien.

Ik retoucheer over het algemeen wat tijdelijk is. Denk hierbij aan die paar pukkeltjes, of het ene puistje. Een wondje bij het scheren, vlekjes in het gezicht, en eventuele wallen. Het leidt af van het portret, zonder dat ik u anders laat overkomen dan u bent.

Ja hoor! Geen probleem. Bel of mail me gerust! We zijn op een buitenlocatie natuurlijk wel afhankelijk van het weer. We zullen samen moeten kijken wat dit betekent voor u en de stijl van de foto (donkere bewolking zorgt voor een andere sfeer dan een stralende zon). Een binnenlocatie is over het algemeen geen probleem en samen zullen we kijken hoe we de beperkingen kunnen gebruiken in ons voordeel.

Ik ook niet. Gelukkig is dat geen enkel probleem. Meestal ligt dat aan de fotograaf. Wat is tenslotte fotogeniek? Dat u mooi op de foto komt. Dat u zich ongemakkelijk voelt is zonde, maar volstrekt oké. Het is nogal wat om op de foto ‘vereeuwigd’ te worden. Het is de taak van de fotograaf om u op uw gemak te stellen. De fotograaf hoort u aan de hand te nemen en te laten zien op welke manier hij tot een resultaat wil komen. Met zijn expertise met betrekking tot lichtgebruik, compositie en houding hoort hij iedereen goed in beeld te kunnen brengen. Daar zijn genoeg mogelijkheden voor. En wees ook eerlijk naar uzelf. Bent u de enige die dit vindt? Misschien doet u er goed aan om te werken aan uw zelfbeeld. U mag er zijn zoals u bent.

Ik ben er iig van overtuigd dat ik ook u mooi in beeld kan brengen! Durft u het aan?

Ik wil graag een tijdloos beeld maken – u zou het een kunststuk kunnen noemen – die als erfstuk kan dienen voor later, als getuigenis van de liefde voor elkaar, gegoten in een esthetische vorm van fotografie. Een nogal ambitieus doel.

In de schilderkunst van vroeger zien we eigenlijk nooit een lach in beeld, maar in familieportretten van tegenwoordig is het vaak aanwezig. Ik denk dat het te maken kan hebben met het beeld dat mensen hebben van een lachend gezin. Een lachend gezin is misschien een gelukkig gezin? Dat is in ieder geval wat de commercie u wil laten geloven.

Ik zie een lach als iets vluchtig. Een lach is goed, dat wil ik niet ontkennen. Een lach is vluchtig in de zin dat men ‘even’ om iets grappigs moet lachen. Een lach gaat gepaard met iets grappigs, niet per se met blijdschap of geluk. De kans dat iemand moet huilen bij intense blijdschap is groter dan dat iemand moet lachen. En dan zou het lachen ook nog eens het huilen kunnen maskeren.

Hoe tegengesteld is dit met mijn fotografie! Ondanks ik mijn doel ook kan halen met twinkelende ogen, een soort verliefdheid naar elkaar, is dit meestal niet wat ik wil bereiken. Echte liefde, echte verbondenheid is veel dieper. Wanneer ervaren we diepe verbondenheid? Wanneer ervaren we liefde op z’n best?